Ովքեր գաղափարապես ձգտում են մոտենալ Արևմուտքին, պետք է հիասթափեցնեմ, 2025 թվականը, վճռորոշ է լինելու նաև Արևմուտքի երկրների և ժողովուրդների համար։

Երբևէ Երևանի հասարակական տրանսպորտում «ժողովրդի ծոցից ելած» ՔՊ-ական իշխանության որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա տեսած կա՞ք։ Փողոցից պալատ ընկած, բիրդան աղա դարձածները մի քանի տարում Երևանում տներ գնեցին, ծառայողական թանկ ավտոմեքենաներով են երթևեկում ու, հասարակական տրանսպորտի սակագնի թանկացում առաջարկելով, խոսում են արդարությունից։ Խոհարարին պետք է կերցնել իր եփած կերակուրը։

Աշխարհում բոլորը, մեծ ու փոքր, ուժեղ ու թույլ, գտնվում են սեփական ու ուրիշների ստեղծած ուժային դաշտում և ուժային դաշտին ավելի քան համարժեք կապիտալ-փողի դաշտում։

Աշխարհը հաստատուն քայլերով գնում է երրորդ համաշխարհային պատերազմի, չնայած բոլոր կողմերն էլ ձգտում են, որ չլինի մեծամասշտաբ բախում, փորձում են պայմանավորվել՝ մի տեղը մյուսին զիջելով, մեկ այլ տեղը դրա դիմաց ստանալով, իսկ որտեղ էլ համաձայնության չեն գալիս, անցնում են գործողությունների։

Հին Հռոմում ասում էին՝ խաղաղություն ես ուզում, պատրաստվիր պատերազմի։ Նիկոլ Փաշինյանն ասում է, որ Հայաստանի բանակը պետք է խաղաղության օրակարգի տրամաբանության մեջ տեղավորվի։

Իմ կարծիքով՝ Սիրիայում կատարվածի մասով Իրանը դեռ իր վերջնական խոսքը չի ասել թե՛ Թուրքիային, և թե՛ Ռուսաստանին։ Չէ՞ որ Աստանայի ձևաչափում այս երեքն էին բանակցում Սիրիայի ապագայի շուրջ։

Հայի տեսակը գնահատելու փորձեր անելիս սեփական ժողովրդի նկատմամբ հոգում անձնական բնույթի մաղձ ունենալը շատ վատ խորհրդատու կարող է լինել։

Իսկ ես սովորել եմ ցրտին դրսում քնել, սովորել եմ սոված քնել. կուչ եմ գալիս, գրկում եմ հետևի թաթերս, դունչս դնում եմ դրանց վրա ու աչքերս փակում։ Եթե մի քիչ անշարժ մնամ, տաքանում եմ, շատ չէ, բայց արդեն կարելի ա քնել։ Բայց երբ գիշերը շատ ցուրտ ա լինում, ու ես շատ սոված եմ լինում, ինչ էլ անեմ, չեմ տաքանում։ Մի տեսակ, սկսում եմ թմրել։ Թմրած ոտքերով էնքան եմ թափառում, մինչև մի բաց դուռ եմ գտնում, մտնում եմ ներս, ու ցուրտը մի քիչ պակասում ա, էլի կծկվում եմ ու քնում, եթե մարդիկ կամ ուրիշ շները չեն քշում։

Սարդարապատի ճակատամարտի պատմական նշանակությունն այն էր, որ Մեծ Եղեռնի մղձավանջից հետո մեր ժողովրդի գոյատևմանը սպառնացող վտանգը հաղթահարվեց, բայց չվերացավ:

Ռուբեն ջան, համոզված չեմ, որ այս նամակը քեզ կհասնի, ու նույնիսկ չգիտեմ, թե երբ մեզ բախտ կվիճակվի նորից հանդիպել: Երբ դու մեկնեցիր Արցախ, և քո վրա վերցրեցիր այն ոտքի կանգնեցնելու ծանր բեռը, դեռևս հայտնի չէր մեզ, որ Արցախը դավաճանված ու լքված է: Այն պահին դեռ հույս կար, ու դու քո մեծ սրտով կառչեցիր այդ հույսից, և փորձեցիր այն իրականություն դարձնել: